Eerie Wanda optreden in Gigant Cafe op 1 februari 2015.

zie voor info : www.apeldoornfotostad.nl

Ik moet eerlijk zeggen dat ik mezelf op het verkeerde been gezet had, kwestie van niet goed lezen eigenlijk. Ik ging er naar toe voor Leo Blokhuis en verwachte dat Ricky wat zou zingen. Mijn werkelijkheid bleek anders te zijn, het was een promotie van de nieuwe Lp/Cd van Ricky waarbij Leo de kwartiermeester was. Het was een programma over buitenstaanders in de muziek, mensen die iets nieuws durfden neer te zetten. Het ging over het ontstaan van de indo-rock tot en met het bekende verhaal van Rufus Wainright en zijn familie. Eigenlijk waren de verhalen mij al bekend, wellicht teveel naar Leo geluisterd? Het was voor mij wel een weekend: – wandelen door Memory Lane , eerst de optredens in Gigant van Sil-Marillion en Steel Breeze en daarna de verhalen van Leo over de opkomst van de rock-scene in Den haag. Allemaal voor mij bekende namen Circus theater, Kurhaus, Marathon tot en met de gymzaaltjes met Q65. (BTDT). De verbindingen tussen oorsprong en vervolg, waren soms wat kort door de bocht, maar leuk om te horen en goed voor de snelheid van het programma.

Een prikkelende vraag aan het publiek was..welk nummer moet er gespeeld worden op je begrafenis. Iets om over na te denken bleek wel. De meeste voorkeur ging uit naar de wat zachtere/gevoelige nummers, Fragile, Avalon enzo. Om maar gelijk helderheid te geven, mijn afscheidsnummer is “Like a Hurricane”  van Neil Young  8.30 minuten lang de melodielijn van mijn leven.

Leo uitte ook zijn weerstand tegen de speellijsten zoals die met behulp van allerlei muziekprogramma’s is samen te stellen. Zijn voorkeur gaat uit naar afgeronde zaken zoals cd’s en lp’s . Geen continue muziekbrij maar iets wat eindigt en een keuze noodzakelijk maakt. Bewust luisteren, of gewoon genieten van het moment van stilte wanneer de muziek is afgelopen. Tips van hem: Diederik Nomden’s Royal Park en Scott Mathews. Verfrissende zangers die maar weinig te horen te zijn op de radio.

Wat ook verfrissend bleek, was de stem en het optreden van Ricky, ze zong veel nummers van haar nieuwe lp/cd; “No use crying”.  (Met  een prachtige foto van Rob Becker op de hoes). De nummers No use crying, Things Behind the Sun en Betty maakte op mij een enorme sterke indruk. Ook de poëtische verhalen waren fijn om naar te luisteren en de ballade waarmee het programma werd afgesloten alleen al een aanrader om te gaan luisteren.

Herintreders, dat kun je Monique en Suzanne van Lois Lane wel noemen. In 1984 opgericht, doorgebroken in 1988 en (op het laatst in steeds mindere mate) actief tot 2006. In 2012/2013 kregen ze weer de kriebels en brachten in 2013 een nieuw album uit. Dit album was de basis van het optreden in Gigant en dat de dames ervaring hadden was duidelijk te merken. Goed geluid, goede lichtshow als ondersteuning van hun optreden en een perfecte band. Ook de jaren hadden de dames geen kwaad gedaan en dat deed de fotograaf constateren dat het fotografisch beeld duidelijk anders was als dat bij de gemiddelde heavy metal band. Het voordeel van herintreders is dat ze hun gelouterde ervaring inbrengen in hun werk, lees optreden, ze begonnen dan ook met de nieuwe nummers en in het optreden werden de “oude” nummers meegenomen. De fans kregen een duidelijke brug met het “verleden” van de dames. De zaal was er gek op, soms ontroerd en dan weer swingend mee dansen op de muziek.

Een prima optreden dus, voorafgegaan door Landmark 105. Typisch zo’n band die je een eigen optreden en een volle zaal gunt. Want het blijft natuurlijk lastig om voor een publiek dat komt voor de Hoofdact, de aandacht te trekken en vast te houden. Je moet ze opwarmen, betrekken en als de sfeer er is, overdragen aan de Hoofdact zonder je eigenheid te verliezen. Wat mij betreft de complimenten voor Landmark 105 en natuurlijk een knuffel voor het optreden van Lois Lane.

Een live performance van een zo’n bekend en complex nummer draagt een groot risico in zich, zeker als getracht wordt het nummer exact na te spelen. Het publiek gaat luisteren naar wat er niet klopt en anders is en luistert niet meer naar het optreden. Maar gelukkig was er ruimte gehouden voor een zekere vrijheid, dat de sound of een loopje niet exact hetzelfde klonk was niet storend om dat je de artiesten bezig ziet en als er tijdens de uitvoering iets niet klopt en Daniel Holdsworth een wanhoopsgebaar(tje) maakt van waar blijft mijn geluid, merk je dat elk optreden uniek is.
Het nummer is nog nooit met zo’n beperkte bezetting gespeeld, er zijn wel orkestrale versies bekend maar wat Daniel Woldsworth en Aidan Roberts hier neerzetten is uniek. Door eerdere recensies had ik de verwachting dat er een compleet gymnastisch programma aan ten grondslag zou liggen maar dat viel mee, wat rek en strek oefeningen om bij de instrumenten te komen soms even een korte tussensprint (Op blote voeten dat wel), maar zelfs dan was er nog tijd voor een slok water. Alles was ook zo efficient neergezet dat misgrepen niet snel voor zouden komen.
Wat ik me dan realiseer tijdens het zien en horen van de uitvoering, is wat een uitproberen en oefenen er voorafgegaan moet zijn om alles op de juiste plek te krijgen en elkaar niet in de weg te lopen, dit is niet even een muziekboek pakken en naspelen. Een prestatie dat is zeker en ook leuk om naar te luisteren.
Na de show nog even signeren en de tijd nemen om wat na praten, deze artiesten staan duidelijk nog dicht bij hun publiek.

Weer eens een ander begin van een optreden, iedere muzikant kwam apart het podium op en werd met naam en toenaam, voorgesteld. Het bleek overigens wel bij de avond te passen, want voor het etaleren van de muzikale kwaliteiten van de heren en de dame bleek ruim de gelegenheid. Soms iets te, want het muzikale duel tussen trombone en trompet was knap maar haalde de snelheid uit het muzikale moment.

The Havana Lounge is een combinatie van bekende, oudere sterren en een nieuwe generatie Cubaanse muzikanten, samengesteld uit leden van de Buena Vista Social Club en Afro Cuban All Stars. De avond begon rustig met de bekende nummers zoals Chan Chan waarbij jazzy tussenspel niet geschuwd werd. Misschien lag het aan mijn gevoelige oren maar ik vond het geluid te hard, had van mij wat intiemer gemogen. Of het gewenning was of dat het volume was bijgesteld weet ik niet maar later paste het muzikale plaatje beter waardoor ik echt kon genieten van een nummer waarbij de de bugel samenspeelde met de piano, zo mooi, zo melancholisch. Wat een vakmensen en wat een gevoel werd er in dat samenspel gebracht. Heerlijk.

Terwijl de temperatuur buiten toch bijna zomers was geweest kwam de temperatuur binnen maar langzaam op gang. Ik had de indruk dat men voor de pauze vooral kwam om te luisteren want ondanks de uitnodiging om mee te gaan klappen, zwaaien of dansen duurde het tot na de pauze voordat de sfeer er echt inzat, maar toen was het dan ook raak. Zelfs tussen de rijen ging men staan om op de muziek mee te swingen. Dat er liefhebbers en kenners in de zaal zaten bleek ook wel uit het feit dat de refreinen meegezongen werden. De romantiek zag je voor het podium opbloeien door het laatste nummer….. Dos Gardenias, een perfecte afsluiter van een leuke avond.

Voorafgegaan  door een snel, hard en enthousiast optreden van Death Alley was het optreden van Peter Pan hierop, een mooi vervolg. Voor een zaal vol kenners speelden ze de barsten in de wanden. De mascotte van de band, Big Dennis zong ook weer een aantal nummers en het publiek….. dat reageerde uitbundig op de gespeelde nummers en de brulden alle teksten mee.

Over het volume gesproken, als je voor de boxen stond te fotograferen dan gingen je longen en de darmen vanzelf mee resoneren. Soort Speed-Rock-Darm-massage dus. Het fameuze “ramdansen” voor het podium maakte het optreden weer compleet.

“Voor een band als Peter Pan Speedrock zijn eigenlijk een aantal steekwoorden al genoeg: vuig, vies, snel en hard! De Eindhovenaren gaven sinds de oprichting in 1996 al meer dan 1700 shows weg en weten nog steeds de zalen te vinden met hun mix van punkrock, hardrock, metal en rockabilly. Peter van Elderen (zang en gitaar), Bart Nederhand (drums) Bart Geevers (basgitaar) en wellicht ook mascotte Dikke Dennis komen na een aantal jaren van Apeldoornse stilte gelukkig nu ook weer eens naar Gigant.”  Zo stond het optreden aangekondigd.

Ik heb het word “vuig” nog even nagezocht. Maar ik vond het optreden niet laag, gemeen, slecht of vies. Maar misschien sloeg het op de teksten. De bandleden waren juist heel aardig. Om een idée te geven, na afloop was er voor iedereen bij het podium even aandacht, tijd om een compliment in ontvangst nemen en een fan blij maken met een set drumsticks. Gewoon even tijd nemen om met de fans na te  kauwen op een geslaagd optreden.

Voor wie het gemist heeft…. Ze spelen ook op zaterdag tijdens Paaspop 2014.

De voorinformatie van Gigant gaf aan dat we hier te maken kregen met een band en een jongedame  (1988) met een afgeronde opleiding  (Rockacademie) en met reeds de nodige ervaring qua optredens. Na haar optreden op Festival Mundial, Huntenpop en de mainstage van Brabant Open Air speelde Isabelle Amé op uitnodiging van Guus Meeuwis,  in zijn voorprogramma. Waarom deze informatie van leeftijd en opleiding? Omdat je dan makkelijker het enthousiasme, de teksten en de geschoolde stem kunt plaatsen.

Haar sound (folk) heeft zondermeer iets spontaans en vrolijks en wordt door Isabelle met “verhaaltjes” verbonden. Over Echte Liefde en de kick die je daar van krijgt wordt gevolgd door een liedje (eigen woorden) dat ze gemaakt heeft voor een vriendin die de Echte Liefde elke maand ervaart en daar moedeloos van wordt. Want op elk potje past een dekseltje.

Een andere wijsheid die ik jullie niet wil onthouden is: Ik ben blij met de dingen die ik niet heb want die kan ik nog krijgen. Naïef? Ja zo kun je dat noemen maar als het met zoveel serieus plezier gebracht word, ga je het gewoon geloven. Leuk toch?  De muziek is meestentijds zo vrolijk van toon dat het publiek mee gaat deinen en steeds enthousiaster wordt. Dit wordt door Isabelle ook gesignaleerd en je ziet haar gaan genieten van haar eigen optreden en bedankt haar publiek er ook voor.

It’s OK was volgens de setlist “geprogrammeerd” als toegift maar vertelde ze eerlijk, daar hield ze niet van en daarom werd het nummer in het geheel opgenomen en het programma mee afgesloten.

Want toen was het op, zo spontaan dus.

Zang: Isabelle Amé
Gitaar: Rutger Dijkhuizen
Piano/Accordeon: Noah Seelmann
Bas: Pim Walter
Drums: Sebastiaan Brouwer
Banjo: Rolf Verbaant

Arjan Lubach, Dave Luza, Tim Zeegers, Daniel Koopmans en Roemer vd Steeg vormen samen het improvisatie cabaret ALFA. Van dit team stonden er deze avond  4 op het toneel om het publiek uit te dagen, te bevragen en daar op in te spelen. De onderwerpen waar de heren mee gaan werken komen naar boven door interactie met het publiek. Door vragen als; wat heeft u vandaag beleefd of hoe heeft u zich uit een situatie gered komen de onderwerpen naar boven. De insteek is dan om aan de hand van zelfgeformuleerde opdrachten elkaar uit te dagen in tekstuele spitsvondigheden. Voor mij blijft het overigens verbazingwekkend hoe makkelijk het publiek persoonlijke zaken  “en public” brengt op de vragen van de caberatiers. De reden waarom er verhuisd wordt, over Lotte die saxofoon speelt in de Schouwburg tot en met een oudere heer die het heeft over zijn haan die voor het eerst na jaren is gaan kraaien. Een onderwijzeres die een discussie met haar collega heeft gehad of de biologie les zal gaan over wormen of slakken. Een logopediste die erkend geen keuzes te kunnen maken. De heren draaien er hun hand niet voor om daar teksten voor liedjes of  mini-toneelstukjes van te maken. In alle zorgvuldigheid, dat moet gezegd worden, de door het publiek gedeelde belevenissen zijn kwetsbaar en zouden makkelijk tot “goedkope” humor kunnen leiden. Niet dus, respect daarvoor. De wijze waarop de  teksten gebracht worden is, zeker omdat het improvisatie is, knap. Het is razendsnel kunnen reageren op uitspraken en zinnen van je tegenspelers en ook nog inhoud aan de tekst geven en het geheel een samenhang brengen. Knap om zo een voorstelling neer te zetten. De teksten bleken echter niet altijd even goed verstaanbaar of scherp en fijn geslepen. Het is meer een speelfeest van de caberatiers waar het publiek van mocht genieten. Dat liet zich uitdagen en genoot er van. Wat ik overigens een hele sterke ondersteuning van de voorstelling vond, was het gebruik van het decor (gestapelde houtblokken met daarin deuren en ramen verstopt) en de door de video kunstenaar Tom Schrooten daarop geprojecteerde live-tekeningen die de gebrachte onderwerpen visualiseerde. Uiteindelijk kwamen alle onderwerpen in de “mini-musical” terug, waarmee voor mij de voorstelling afgesloten werd.

Wie heeft de film niet gezien met Elwood en Jake Blues als The Bluesbrothers, in ieder geval alle aanwezigen in de zaal dat was wel te merken aan het enthousiasme. Als je naar zo’n musical? gaat heb ik natuurlijk de film in mijn achterhoofd en verwacht ik dan ook gelijkenis. Wat het uiterlijk betrof was de casting perfect geslaagd, uiterlijk stem gedrag…. het klopte met mijn herinnering. Wat sound betrof, bleef ik wachten op die gelijkenis met vroeger. Die hoorde ik vaak niet. Was de voorstelling daarmee een teleurstelling? Nee, mijn verwachtingen moesten alleen even bijgesteld worden. Toen dat gebeurd was kon ik ook echt van de show genieten.

Perfecte musici (The Fabulous Billy Walton Band), de Blueettes met strotten waar je de rillingen van kreeg en natuurlijk Elwood en Jake (Brad Henshaw)die de show droegen. Swingende nummers die mensen uit hun stoelen bracht en de ruimte zochten om te swingen in de gangpaden. De oefeningen in (dans)gebaren in Flip, Flop, Fly , hardop meezingen met de bekende hits als Everybody, Think  en Soulman. Het publiek was er gek op en deinde en danste mee. Ook de persiflage van Joe Cocker in Buzz was een hele sterke, mits je ook het show aspect accepteerde doordat Jake en Elwood gekleed waren in bijenstreepjes. Een paar solo’s er tussen voor de rust en waar de zaal stil van werd en hop daar ging het weer. Wat een energie straalde en gaven deze mensen, heerlijk! Ik verliet swingend de zaal vergetend dat niet alles “orgineel” klonk. Approved dus.

Op16 januari gaf Seth Gaaikema zijn afscheidsvoorstelling in Orpheus. Deze avond was een vervangende avond voor 28 december 2013 die toen vanwege ziekte van de meester niet door kon gaan. Of het zijn ouderdom (74) was of dat de ziekte hem nog parten speelde weet ik niet maar zijn stem brak regelmatig en was voor mij slecht te verstaan. Deze Seth was  een oude man, stijf van lijf en leden, zingen was declameren geworden. Gelukkig zaten in de matig bezette zaal alleen maar fans. Die kwamen afscheid nemen met respect voor zijn lange status van dienst (55 jaar) en met de herinnering aan zijn kwaliteiten. Ze zongen de herkenbare refreinen mee en genoten van zijn aanwezigheid.

Maar als we kijken naar het nu, dat als uitgangspunt nemen en we luisteren naar zijn teksten en voordrachten, dan zitten daar pareltjes tussen. Zijn teksten zijn nooit grof, tenzij je natuurlijk Wilders geen hufter vind. Want dat is zo ongeveer de meest “extreme” tekst/uitspraak van hem.

Het kort terugkijken op zijn carriere  geeft, naast leuke en trotse momenten ook inzicht in de frustratie van elke wereldverbeteraar…er is niets veranderd er is nog steeds oorlog enz. Zijn teksten over (geestelijke)vermoeidheid in “terug naar de bron, terug naar de borst” of zijn geloofstwijfel in “Heer ik heb intens geloofd en ik heb intens niet geloofd”, met de teksten daaromheen. Heerlijk, om naar te luisteren en naar binnen te laten komen. Ook zijn liefdeslied aan zijn vriend Peter (al 33 jaar zijn partner) in al zijn simpelheid. “ik weet dat ik het alleen kan, maar ik deel het liever met jou”. Prachtig!

Afscheid nemend met het bekende liedje “De Pastorie” kwam een einde aan 55 jaar podiumkunsten.  Chapeau!

VERSCHILLEN een groepsexpositie van Cees de Wilde, Peter Vroon / Lisa Verwer en Gerard Oltmans

We zien dagelijks veel dingen om ons heen gebeuren. Kijken we er wat langer naar, dan gaan we vaak patronen herkennen. Details vallen ons opeens op en zorgen voor een verdieping van onze waarneming.

Mijn belangstelling wordt vaak getrokken door de sociale aspecten van die veranderingen of gebeurtenissen. Hoe gaan mensen om met die veranderingen of gebeurtenissen ook als die soms reeds langer geleden gebeurd zijn. Hoe verwerken ze die informatie en hoe tonen ze die verwerking/emotie. Maar vooral hoe leg ik dat vast. Die uitdaging dat is mijn passie.

Deze keer heb ik gekozen om mijn waarneming te abstraheren, te veranderen van kleur, dimensie of vorm. Uitsnedes te maken en het onderwerp zodanig te kaderen dat het beeld, onderwerp wordt.